เย็นวันนี้ผมเดินลงจากห้องไปดูสวน (กระถาง) บอนสีหลังบ้านตามปกติ และก็เป็นปกติอีกเช่นกันสำหรับในเวลาเย็นแบบนี้ ทุกครั้งประมาณ 5 โมงเย็น ถ้าได้ลองเปิดประตูบ้านไปก็จะพบแมวจุ๊บมานั่งรออาหารเย็นทุกวันๆ แม้บางวันจะลืมเปิดไปให้บ้างมันก็ยังรออยู่แถวๆหน้าบ้านนั่นแหละ…
พอแมวจุ๊บเห็นหน้าผมทีไร มันก็จะเลียปากแพล่บ พร้อมกับร้องอ้อนวอน ( รึเปล่า ) ขออาหาร แน่นอนว่าแค่เทอาหารเม็ดไปมันก็คงยังร้องอยู่นั่นแหละ และนี่ก็เป็นเหตุที่ทำให้จุ๊บเห็นหน้าผมตอนหิวทีไรก็เลียปากแพล่บๆ เพราะว่าผมให้ปลาทูกับมัน….
….สำหรับแมวจุ๊บการได้กินปลาทูทุกวันคงเป็นความสุขสนุกใจของแมวไม่มากก็น้อย แต่การได้กินปลาทูนั้นไม่ง่ายเลย แมวจุ๊บจะต้องอดทนรอและอดทนรอ และอดทนรอต่อไปอีก จนกว่าเจ้าของที่ไม่ค่อยได้สนใจจะเปิดประตูมาทักทายกัน และกว่าที่ปลาทูจะถูกนำออกมาจากช่องแช่แข็งไปสู่ไมโครเวฟแล้วยังนานกว่าอีก เพราะต้องอุ่นไฟอ่อนๆให้จุ๊บรอจนท้องกิ่ว ถึงจะอุ่นมาแล้วก็ตาม ความร้อนของปลาทูที่เพิ่งออกจากเตาอบไมโครเวฟก็ทำให้แมวจุ๊บได้เรียนรู้ว่า ไม่ควรจะรีบกินนัก เพราะลิ้นจะพอง เราจะมาดูรูปแมวจุ๊บในระหว่างมื้อค่ำของวันนี้กัน
แมวจุ๊บที่ทำหน้าอ้อนวอนหน้าประตูมุ้งลวด ภาพนี้มีให้เห็นมามากกว่า แปดปีแล้ว
เมื่อได้ปลามาแต่ก็ยังไม่รีบกิน
แถมยังทำเมินด้วยสไตล์แมวหยิ่งที่ยังไม่อยากกิน ใครจะทำไม
มีบ่นแถมด้วยอีกนิดหน่อย ( จริงๆมันหาวน่ะ )
สุดท้ายก็ต้องไปนั่งรออยู่ดี นานจริงๆกว่าจะได้กินปลาสักตัว..
ถ้าผมปิดประตูบ้านไปแล้วอีกชั่วโมงค่อยเปิดออกมาปลาจะหายไปเหมือนเล่นกล จะเหลือทิ้งไว้ก็แต่เศษก้างชิ้นที่ใหญ่เกินแมวจุ๊บจะเคี้ยวแค่นั้นเอง
สวัสดี
