เรื่องมันมีอยู่ว่า….มีชายคนหนึ่ง ใช้ชีวิตไปวันๆอย่างซ้ำซาก หลับฝันในเวลาเดิม และตื่นมาในเวลาเดิมชีวิตทุกๆวันยังคงเหมือนเดิม และที่แน่นอนที่สุด ณ เวลา 10.30 เขาจะออกไปกินข้าว ที่ร้านอาหารตามสั่งร้านเดิมเป็นประจำ สั่งอาหารแบบเดิมเป็นประจำ เป็นแบบนี้มาหลายเดือน….
เมื่อวานนี้ผมออกไปกินข้าวที่หน้าปากซอยเหมือนเดิมครับ แน่นอน ก็ต้องสั่งเมนูโปรดที่กินไม่ค่อยเบื่อ เพราะผมไม่ค่อยใส่ใจเรื่องกินเท่าไหร่นัก เอาอิ่มกลืนลงเป็นพอ แต่สำหรับวันนี้ก็คงมีอะไรเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยนั่นคือผมเลิกคิดที่จะกินข้าวจานพิเศษที่ต้องเพิ่มเงินอีก 5 บาท เพื่อให้ได้น้ำหนักตัวเพิ่มโดยไม่จำเป็น
ใช่ครับผมคิดจะเพิ่มความผอมที่มีอยู่น้อยนิดให้มากขึ้น วิธีแรกที่ง่ายและประหยัดคือเลิกสั่งพิเศษซะ และแล้วผมก็เดินเข้าไปสั่งกับพ่อครัว ” กระเพราหมูกรอบครับ ” ผมพูดอย่างไม่ชินเพราะปกติต้องมีพิเศษด้วย แต่มันก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี นั่งรอซักพักกระเพราหมูกรอบก็มาเสริฟถึงหน้า แต่…ทำไมหน้าตามันเหมือนเดิม มันพูนจานเหมือนเดิม และเยอะเหมือนเดิม ผมไม่สงสัยเลย นี่คือกระเพราหมูกรอบพิเศษแน่นอน ผมตั้งหน้าตั้งแต่กินให้เสร็จ เพราะมีธุระต่อ และเมื่อเดินไปจ่ายเงิน แม่ครัวผู้เป็นคนผัดข้าวจานนั้นให้ผมบอกว่า 35 พิเศษ ….. ผมไม่คิดจะพูดอะไรเลยครับ
รูปร่างของผมกับความเคยชินในการสั่งซ้ำๆมันคงเป็นเมนูนี้ไปแล้ว จริงๆผมคงไม่ต้องสั่งก็ได้ แค่บอกว่าเหมือนเดิมแม่ครัวก็คงจะจำได้ สงสัยว่าสิ่งที่ผมต้องทำในครั้งต่อไปคือพูดว่า กระเพราหมูกรอบ “ธรรมดา”
…สวัสดี