ตั้งแต่ปีก่อน…
ผมใช้เวลาศึกษาธรรมะที่แตกต่างกันในหลายสาย หลายทิฏฐิ หลายวิธีปฏิบัติ เพื่อศึกษา เปรียบเทียบ และค้นหาคำตอบบางอย่าง
อ่านข้อมูลในเว็บบอร์ดต่างๆก็บ่อย เช่นในพันทิพห้องศาสนานี่ก็เหมือนสนามรบ ถ้าไม่เก่งจริงนี่เอาตัวรอดยาก ควงดาบควงง้าวฟาดฟันกันตลอด
ผมว่าเรื่องศาสนานี่แรงกว่าการเมืองอีกนะ สมัยที่ติดตามข่าวการเมือง แม้จะอ่านทั้งสองด้าน ยังไม่รู้สึกว่าหนักเท่ากับคนที่ซัดความเห็นใส่กันด้วยเรื่องศาสนาและความเชื่อ
เคยลองแหย่ไปที่พวกกลุ่มปฏิบัติธรรมอยู่เหมือนกัน แบบว่าอยากรู้ว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง ปรากฏว่าโดนฟันแทบไม่ยั้ง ความเห็นมันไม่ตรงกัน อธิบายกันไปก็เท่านั้น เลยสงบศึกแล้วถอยออกมา
เรื่องศาสนานี่แหละ ที่จะมีคนมีอัตตามากที่สุด เพราะแต่ละคนก็คิดว่าตนทำดี ตนทำถูก ตนเห็นถูก อาจารย์ของตนถูก หมู่กลุ่มของตนถูก อัตตาจึงโตได้ง่าย อีกทั้งเป็นเรื่องที่พิสูจน์หลายๆสิ่งได้ยากเสียด้วย
บางทีผมก็แปลกใจนะ คนที่ไม่ได้ปฏิบัติอย่างจริงจัง ไม่ได้ศึกษาอย่างลึกซึ้ง และเจ้าตัวก็ยอมรับเช่นนั้น แต่ก็จะเถียงเอาชนะ ทั้งที่ไม่มีผลเจริญในการปฏิบัติใดๆในตนนั่นแหละ …แล้วมันจะเอาอะไรมาเข้าใจตรงกันละทีนี้
แต่ผมก็ยังมี “คาถา” ที่เอาไว้ป้องกันตัวเองนะ การศึกษาเหล่านี้ผมเคยถามอาจารย์ แล้วว่าทำได้ไหม จะดีไหม ท่านก็บอกว่า “ถ้ามันมิจฉามากก็ไม่ต้องไปยุ่งก็ได้” นี่แหละคือขีดที่ผมเอาไว้ประมาณในการศึกษา