การเมืองรสจัด

แก้เลี่ยนกันหน่อย อะไรที่มันอ้อม ๆ บางทีมันก็ไม่ทันใจวัยรุ่นสักเท่าไหร่นัก

ผมศึกษาการเมืองยุคนี้มาไม่มาก แต่ก็พอจะเห็นสิ่งที่เป็นอันตรายต่อประเทศชาติอย่างใหญ่ คือระดับพลิกประเทศจากสวรรค์เป็นนรกได้เลย

เพราะมีพรรคหนึ่งเขาไม่เอาเลยนะ ชาติ ศาสนา กษัตริย์ เขาไม่เอาสักอย่าง คือธงไทยนี่เขาไม่เอาเลย เขาจะเอาแบบของเขา เขามีความเห็นกันไปอย่างนั้น

ทหาร กองทัพ กองกำลังภาครัฐนี่เขาไม่เอา เขาจะฝึกกองกำลังประชาชนของเขาเอง นี่มันอะไรกัน ช่างย้อนแย้งเสียจริง ไม่เอาอำนาจทหาร แต่กลับสร้างอำนาจทหารในอีกชื่อ

ศาสนานี่เขาตีทิ้งเลย เขาไม่ใยดีเลย ให้สลายทิ้ง โอโห้!? คิดแล้วสยอง ประเทศที่ไม่มีหลักธรรมนำสังคม มันจะไปทางไหน มันก็ไปทางตัวใครตัวมัน ดีของข้า ดีของเอ็ง สุดท้ายมันก็ตีกันด้วยความเชื่ออยู่ดีนั่นแหละ

กษัตริย์นี่เขายิ่งไม่เอาใหญ่ ถ้อยคำที่แสดงออกมานี่นอกจากจะไม่เคารพแล้วยังออกไปทางชัง ๆ อีกด้วย อันนี้ก็ลบหลู่คุณท่านเกินไป มาเล่นกับศรัทธาคนส่วนมากที่เขารักและฝังใจไว้แล้วระวังคุณจะเจ็บหนัก แต่เอาแค่วิบากกรรมที่เพ่งโทษก็นรกกินหัวแล้ว ไม่ต้องไปแช่งอะไรเขาให้เกิดชั่วในตนเองหรอก เพราะที่เขาไม่เคารพบุคคลที่ควรเคารพ ไม่บูชาบุคคลที่ควรบูชา ก็แสดงถึงภูมิปัญญาของเขามากพออยู่แล้ว ดังนั้นเราจึงควรเห็นใจเขา เมตตาเขา ให้อภัยเขา กับความไม่รู้ดีรู้ชั่วของเขา

จริง ๆ แนวความคิดนี้มันมีมานานแล้ว แต่มันไม่ออกรูปชัด เพราะพรรครุ่นพี่เขาก็แนวนี้ทั้งนั้นแหละ แต่นี่รุ่นใหม่ เด่นกว่า แซ่บกว่า รสจัดกว่า นรกกว่า คือตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ไม่แอบ ไม่ละเมียดละไม แต่ก็ถูกใจคนไม่น้อย

ก็ไม่ต้องกังวลไป สุดท้ายพวกเขาก็ไปที่เดียวกันนั่นแหละ ถ้ามันดีจริงก็เป็นสุข ถ้าชั่วก็ไปนรก พระเทวทัตยังมีบริวารของพระเทวทัตเลย มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าจะมีคนชอบอะไรแปลก ๆ

สุดท้ายถ้าประเทศไทยมันไปอย่างนั้นจริง ๆ ก็ไม่มีปัญหา ไม่ต้องทุกข์อะไร เพราะถ้าได้ทำดีที่สุดแล้ว ผลจะเป็นยังไงก็เป็นไปอย่างนั้น

ก็เหมือนกับศาสนาพุทธในไทยทุกวันนี้ เนื้อแท้ถูกเปลี่ยนไปหมดแล้ว เหลือไว้แต่เปลือกปลอม ๆ ให้คนหลงมัวเมากันต่อไป ประเทศไทยมันจะเปลี่ยนไปสู่อนาคตใหม่ ๆ แบบนั้น มันจะต้องทุกข์อะไร มันก็เหมือนพุทธทุกวันนี้นั่นแหละ สุดท้ายคนก็อยู่แบบหลง ๆ งง ๆ กันต่อไป

ชอบไหม?

เป้าหมายในชีวิต

ตั้งแต่ได้ศึกษาธรรมะมา เป้าหมายอันมากมายที่เคยมีในชีวิตก็ค่อย ๆ ลดลงจนเหลือชัดเจนอยู่อย่างเดียว

แต่การจะถึงเป้าหมายนั้น มีเส้นทางที่แตกต่างกัน แน่นอนว่าในทุกเส้นทางนั้นจะมีมรรคเป็นองค์ประกอบ เมื่อผมได้สรุปเส้นทางในชีวิต ก็พบว่าเหลือแค่สองทางเท่านั้น คือ บวชกับไม่บวช

ผมเป็นคนที่มีองค์ประกอบที่พร้อมสำหรับการบวช คือไม่มีภาระอะไรต้องห่วง ไม่มีอะไรต้องรับผิดชอบ สามารถตัดสินใจด้วยตนเองในทันที ครอบครัวก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ถึงกระนั้น ผมก็ยังไม่เลือกการบวชด้วยเหตุผลที่ว่า

ผมต้องการจะใช้ความสามารถและความรู้ที่ได้เรียนมา ช่วย “สืบสานเศรษฐกิจพอเพียง” เสียก่อน

ผมเองไม่ได้ใส่ใจกับปริญญาและความรู้ที่ได้ศึกษามา จะทิ้งก็ได้ไม่มีปัญหา แต่จากที่ทบทวนดูว่าทำไมชาตินี้ต้องเกิดมาได้เรียนแบบนั้น มันไม่มีหรอก เบิกกุศลมาให้เรียนตั้งหลายแสนแล้วทิ้งไปเฉย ๆ ฟ้าเขาก็คงให้มาเพื่อนำไปใช้เป็นเครื่องมือทำกุศลต่อละน่า ถ้าจะให้ฝึกทิ้ง ทิ้งแค่นี้มันก็น้อยไปหน่อย ไม่สะใจ

สรุปคือผมประเมินว่า ฟ้าเขาให้อุปกรณ์ทำความดีมาแล้ว เราจะทิ้งไปหรือจะเอาไปใช้ประโยชน์ และปัจจัยหลักก็คือ ครูบาอาจารย์ท่านบอกว่า เศรษฐกิจพอเพียงทุกวันนี้มีแต่คนตอแหล ทำหลอกในหลวง เป็นคำที่ก้องอยู่ในหัวผมเรื่อยมา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมเฝ้าสังเกตคนที่เขาบอกว่าทำเศรษฐกิจพอเพียง และพบว่านั่นมันตอแหลจริง ๆ

เพราะเขาทำแล้วไม่ได้ลดความโลภ โกรธ หลง ไม่ได้ลดกิเลส ทำเศรษฐกิจพอเพียงไม่ลดกิเลสมันจะพอเพียงได้ไง มันก็โลภไปเรื่อย ๆ สิ ไม่โลภเอาวัตถุ ก็โลภเอาโลกธรรม หรือไม่ก็เอาอัตตา ผมเห็นแล้วก็รู้สึกว่า แบบนี้แย่แน่ ๆ มีแต่เปลือก แก่นไม่มีเลย

เศรษฐกิจพอเพียงในความเห็นของผม ต้องเริ่มจากลดกิเลสให้ได้ก่อน ส่วนปลูกพืชปลูกผัก หรืออะไรอื่น ๆ นั้นไว้พัฒนาทีหลัง เพราะถ้าไม่ศึกษาการลดกิเลสให้ได้จริง ทำอะไรไปสักพักเดี๋ยวกิเลสก็โต แรก ๆ ก็อาจจะสร้างภาพพอเพียงได้อยู่ แต่นานไปมันฟุ้งเฟ้อแน่ ๆ

อีกอย่างคือ ผมรู้สึกว่าควรจะทำให้เศรษฐกิจพอเพียงนั้นปรับใช้ได้ในทุกฐานะอาชีพ เพราะเดิมทีผมมีพื้นฐานเป็นคนเมือง ถ้าผมจะศึกษาเศรษฐกิจพอเพียง ผมก็ต้องศึกษาเพื่อให้ได้ความรู้มาปรับใช้กับคนเมืองด้วย

ดังนั้นผมจึงไม่เคยคิดว่าตนเองเป็นเกษตรกร ผมไม่เน้นผลผลิต ผมเน้นการศึกษาเรียนรู้ว่าทำอย่างไร เราจึงจะลดกิจกรรมที่ฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย ลดความโลภโกรธหลงที่ต้นเหตุได้ ซึ่งจากที่ผมประเมินดูแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีใครทำในหัวข้อนี้ชัดเจนนัก ก็เลยคิดว่าจะลองทำดูก่อน ลองเอาภาระในเรื่องนี้ดู ผมคิดว่ามันเป็นกุศลนะ เรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนทำ และเป็นเรื่องที่มีประโยชน์มากเหมือนกัน

ชาตินี้ก็คิดว่าจะทำสิ่งนี้ไป ได้เท่าไหนก็เท่านั้น ตามความสามารถ ตามบารมี ถ้ามันตันนักก็เลิก จะว่าหนีไปบวชก็ใช่ เพราะบารมีไม่พอไง ชาติหน้าค่อยมาฝึกทำใหม่ ถ้าอยู่ในสถานะนักบวชก็คงจะพอทำได้ แต่ไม่คล่องเท่าฆราวาสหรอก มันยืดหยุ่นกว่า ส่งเสริมได้ง่ายกว่า ผมขอสรุปตามความเห็นของผมเลยว่า ถ้าผมทำเรื่องนี้ ฆราวาสจะเจริญได้ง่ายกว่า

พิมพ์มาถึงตรงนี้ก็ลืมบอกไปว่าเป้าหมายคืออะไร เป้าหมายในชีวิตผมก็เลิกโง่บริบูรณ์ละนะ ส่วนผมจะฝึกปฏิบัติในเส้นทางไหนก็ตามที่ได้เล่าไปก่อนหน้านี้ อ่านดูอาจจะเป็นเรื่องใหม่ แต่จริง ๆ เป็นเรื่องที่ตัดสินใจไว้ตั้งแต่ 3-4 ปีก่อนหน้านี้แล้ว เพียงแค่ไม่เคยได้บอกได้กล่าวกับใครเลยเท่านั้นเอง

ให้เงินพระ ศาสนาฉิบหาย

จากข่าว : แชร์สนั่น หลวงพี่ไฮโซ ฉันปิ้งย่าง-ใช้ของแบรนด์ดัง ซื้อวิคตอเรีย ซีเคร็ท ให้สีกา

การให้เงินพระนี่แหละคือสาเหตุหนึ่งแห่งความฉิบหายของศาสนา

การที่ศาสนาพุทธในไทยมันเสื่อมอย่างในทุกวันนี้ก็ไม่ต้องโทษใครหรอก ก็โทษตัวฆราวาสกันนี่แหละ ที่ไม่มีปัญญาเห็นโทษของการให้เงินพระ

ไม่ต้องไปคิดหรอกว่าหลวงพ่อข้าดีอาจารย์ข้าเจ๋งเอาตัวรอดได้แน่ ๆ ได้เอาเงินไปใช้ประโยชน์จริงแน่ ๆ …พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ลาภสักการะยังเป็นภัยแม้จะเป็นพระอรหันต์ … คิดดูเงินนี่ยังเป็นอันตรายสำหรับพระอรหันต์ แล้วที่เหลือจะไปรอดอะไร

ถ้าคุณยังให้เงินพระอยู่ คุณก็คือส่วนหนึ่งในการทำลายศาสนาอยู่นั่นเอง ศาสนาจะเจริญเมื่อพระไม่ใช้เงินก็สามารถทำงานศาสนาได้ มันต้องดีถึงขั้นไม่มีเงินแล้วอยู่ได้สิ มีเงินแล้วอยู่ได้มันจะแปลกอะไร มันจะแตกต่างกับชาวบ้านที่หาเงินใช้เงินยังไง?

คนไม่มีศาสนา กับ คนติดดี

ในปีที่ผ่านมาผมใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ เพื่อเข้าไปศึกษาคนที่เขาไม่มีศาสนา คนที่ไม่ยินดีในการนับถือศาสนา ไม่เชื่อศาสนา ตามกลุ่มต่างๆ ตามเว็บบอร์ดต่างๆ ซึ่งเขาก็มีความเชื่อของเขา ที่เขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาเห็นและเข้าใจเช่นนั้นคือสิ่งที่ดี (มากกว่ามีศาสนา)

ทีนี้มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ถ้าโลกนี้ไม่มีความแตกต่าง ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้ การกระทบกันของคนไม่มีศาสนากับคนมีศาสนา จึงเกิดขึ้นบ่อยครั้งไม่ต่างอะไรกับการทะเลาะ แข่งดี เอาชนะกันด้วยความเห็นทั่วๆ ไป

คนไม่มีศาสนาก็ยกไว้ เพราะเขาไม่ได้ยินดีที่จะศรัทธาหรือศึกษาในคำสอนของศาสนาใด แต่ปัญหาก็คือคนมีศาสนาที่ติดดี ยึดดี วางดีไม่ลงนี่แหละ ที่จะเข้าไปสร้างปัญหาให้เกิดขึ้น

คนไม่มีศาสนาส่วนใหญ่ เขาก็ศึกษาศาสนามาบางส่วนแล้ว เขาก็มีความรู้ของเขาอยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่เชื่อว่าความรู้นั้นคือสิ่งที่ดีเลิศสำหรับเขา เขาเชื่อว่าสิ่งที่ดีกว่าคือการไม่มีศาสนา แต่คนที่มีศาสนาหลายคนก็มักจะเข้าไปให้ข้อมูล หลักฐาน ความเชื่อ จนถึงขั้นยัดเยียด ประชด แดกดัน ดูถูก พูดข่ม จนทะเลาะกันก็มีให้เห็นอยู่บ่อยไป

ซึ่งการกระทำเหล่านี้ก็จะยิ่งสร้างความเกลียดชัง แตกแยกมากขึ้น ซึ่งก็เกิดจากความติดดี ยึดดี วางดีไม่เป็นนั่นเอง

ถ้าเราไปบังคับยัดเยียดให้คนที่เขาเห็นต่างจากเรา มาเห็นตามเรา เราจะต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก

แม้จะเป็นผู้ที่มีความเห็นที่ถูกตรงแต่ยังวางความยึดดีของตนไม่ได้ก็ตาม การเอาธรรมะไปบอกคนที่เขาไม่ยินดีที่จะฟัง ไม่ต่างอะไรกับคนพูดเพ้อเจ้อ คนเขาไม่เชื่อก็พูดอยู่อย่างนั้น เมาน้ำลาย เมาธรรมะ เมาอัตตาอยู่แบบนั้น

พระพุทธเจ้าตรัสว่า คนที่เห็นถูกตรงจริงๆ มีเพียงแค่ฝุ่นที่ติดปลายเล็บเท่านั้น (หลังจากที่ท่านเอานิ้วไปจิ้มดิน) ส่วนคนที่เห็นผิดนั้นคือทั้งแผ่นดิน ปริมาณมันต่างกันมากๆ …ใครจะเอาภาระเปลี่ยนคนทั้งโลกก็เชิญตามสบาย ผมไม่เอาด้วยหรอก

ทีนี้ก็มีแต่คนบ้า(อัตตา) เท่านั้นแหละ ที่คิดจะไปเปลี่ยนคนอื่น ที่คิดจะไปหว่านล้อม ล่อลวง ดึงดันจะชักจูงคนอื่นให้เชื่ออย่างตน เพราะถ้าเข้าใจจริงๆ แล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปยัดเยียดธรรมะแล้วจะบรรลุธรรมกันได้ การจะเข้าใจธรรมนั้นๆ ต้องเกิดจากสภาพสุกงอมที่พร้อมจะเกิดผลดีของทั้งผู้พูดและผู้ฟัง ไม่ใช่เกิดแค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แม้คนพูดจะเป็นพระอรหันต์ แต่ถ้าเขาไม่ยินดีฟัง ก็จะไม่มีวันเข้าใจธรรมนั้นๆ

ที่จริงแล้วคนที่ติดดีในวงการศาสนา ไม่ได้ต่อสู้กับแค่คนไม่มีศาสนา ยังต่อสู้กับลัทธิอื่น ความเชื่ออื่น ทั้งคนใกล้ตัว ทั้งคนไกลตัวด้วย ประมาณว่าข้ารู้ดี อาจารย์ข้ารู้ดี สำนักข้ารู้ดี ก็พาลจะไปยัดเยียดตัวตน(อัตตา) ด้วยความหวังดี ว่าถ้ายัดเข้าไปแล้ว เขาจะต้องเจริญแน่ๆ …โดยที่เขาไม่ได้ถาม

ศาสนาพุทธไม่ได้เผยแพร่ธรรมด้วยการยัดเยียด แต่เป็นการทำตนเองให้ดี ให้บริสุทธิ์สมบูรณ์ ให้ดีจนเขามาถามนั่นแหละ จึงจะบอกไป ถ้าเขาไม่ได้ถาม เขาไม่อยากรู้แล้วเราไปยัดเยียดนี่เราผิดแล้ว เราทำเกินหน้าที่แล้ว เราหวังผลเกินจริงแล้ว มันยังไม่ถึงเวลาสุกงอมของเขา เราไปรีบเด็ดไม่ได้ เราต้องรอ รอจนมันสุกแล้วร่วงลงมา เราค่อยรับเขา ค่อยช่วยเขา

แต่คนศึกษาธรรมะแรกๆ นี่รอกันไม่ค่อยได้ วางกันไม่ค่อยลงหรอก คนที่จะวางความเห็นของตนได้ วางความยึดดีได้ แม้จะมีคนที่มีความเห็นต่างมาแสดงความคิดเห็น มาพูดข่ม มาดูถูก คนที่วางได้จริงนั้นมีไม่มาก ส่วนมากก็ทำทีเป็นวาง แล้วพูดข่มกลับบ้าง ถึงไม่พูดก็ขุ่นอยู่ในใจบ้าง เรียกว่ายังวางไม่ลง แต่ก็ดีกว่าไปด่าเขากลับ ต้องบอกกันตรงๆ ว่าฐานที่จะวางความยึดมั่นถือมั่นได้นั้น ไม่ใช่ผู้ปฏิบัติใหม่แน่ๆ แม้ผู้ปฏิบัติมานานแต่ปฏิบัติยังไม่ถึงผลก็ใช่ว่าจะวางกันได้ง่าย

การที่เรายังยึดมั่นถือมั่นในความดีที่ตนเชื่อ จนตนเองต้องทุกข์เพราะอัตตา หรือไปทำร้ายคนอื่นด้วยหน้าตา ท่าทาง คำพูดก็ตาม คือความชั่วของคนดี ที่ควรจะต้องรีบล้างให้สะอาด เพราะไอ้ความยึดดีนี่แหละ ที่จะลากคนดีลงนรก

อ่านแล้วก็ระวังกันดีๆ ผมเองก็ระวังอยู่เหมือนกัน เพราะยิ่งเราศึกษาปฏิบัติไปมากเท่าไหร่ ความเห็นของเราจะยิ่งชัดมากขึ้นเท่านั้นว่าสิ่งไหนดีสิ่งไหนชั่ว แต่ถ้าเรายังวางความยึดดีนั้นไม่ลง เราชั่วแน่ๆ และทุกข์แน่ๆ รับรอง

ความเสื่อมสลายโดยรูปของศาสนา

ความเสื่อมสลายโดยรูปของศาสนา

อ่านเจอข่าวสถานที่ปฏิบัติธรรมลารุงการ์ในทิเบต กำลังถูกรื้อถอนและจำกัดจำนวนผู้พักอาศัยลดลงมากกว่าครึ่ง

ก็มานั่งคิดว่า ศาสนานี่มันต้องเสื่อมแน่ๆ แต่เพียงแค่มันเสื่อมโดยรูปเท่านั้น นามนั้นยังมีอยู่ แต่นามนั้นเป็นของจริงไม่จริงนั้นอีกเรื่องหนึ่ง เรื่องพุทธในทิเบตก็ยกไว้ก่อน เอาพุทธในไทยนี่แหละ

ช่วงก่อนหน้านี้ก็มีกระแสกล่าวหาว่าพุทธนั้นโดนศาสนาอื่นโจมตี ก็มานั่งนึกอีกว่า เขาจะมากล่าวหา โจมตี สอดไส้สร้างความเสื่อมเสียแล้วมันยังไงหรือ? ถ้าเนื้อแท้มันยังอยู่ มันต้องไปกังวลทำไมเล่า ปัญหาจริงๆ คือตอนนี้มันมีแต่หนังรึเปล่า เนื้อไม่มีแล้ว มีแต่เปลือกๆ มันเลยสั่นคลอน หวั่นไหวได้ง่าย

ประเด็นคือคนที่ไม่รู้จริงก็จะกลัวความเสื่อม วิตกกังวลกันไปใหญ่ ก็พากันขัดขืนบ้าง เร่งสร้างหลักฐานบ้าง ก็เห็นชาวพุทธไทยนี่ชอบสร้างหลักฐานในการมีอยู่ของพุทธกันเหลือเกิน จนมันค่อนไปทางอัตตาเสียมาก คือมีอะไรก็สร้างวัตถุเป็นหลัก ธรรมะก็เน้นวัตถุกันอีก จะส่งต่อให้รุ่นลูกรุ่นหลานนี่เขาเน้นส่งแต่วัตถุกันนะ แต่จะไปว่าเขาก็ไม่ได้ ก็เขารู้เท่านั้น

ในส่วนตัวผมนะ ว่าจะไม่เน้นวัตถุเลย เอาข้างในให้มันได้จริงๆ ก่อนเถอะ ถึงวันนั้นจะมีวัดไม่มีวัด มีพระไม่มีพระ มีพระไตรปิฎกหรือไม่มี มันก็ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่หรอก (จริงๆ มีก็ดี แต่ไม่มีก็ไม่เป็นไร)

อย่างตอนที่พระเถระท่านร่วมกันสร้างพระไตรปิฎกขึ้นมานี่ วัตถุมันไม่ได้มาก่อนนะ มันตามมาทีหลัง มันเป็นมรดกจากความสมบูรณ์ คือพระอรหันต์ 500 รูปมาร่วมกันสร้าง ถ้าไม่ใช่พระอรหันต์นี่เข้าร่วมไม่ได้นะ

แต่ทุกวันนี้อรหันต์ไม่อรหันต์ไม่รู้แหละ ตะบี้ตะบันสร้างวัตถุกันไป วัดบ้าง ตำราบ้าง ก็เยอะแยะหลากหลาย พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้นะ ให้ทำคุณอันสมควรก่อน จึงพร่ำสอนผู้อื่นภายหลังจักไม่มัวหมอง..

ผมนั่งนึกถึงวันที่พุทธในไทยมันเสื่อมสลายเหมือนกันนะ คือรูปไม่เหลือเลย วัดก็เละเทะ พระก็เละเทะ แล้วมันจะยังไง นึกไปมันก็ไม่ได้ทุกข์อะไร เพราะมันต้องเป็นไปอย่างนั้นอยู่แล้ว และที่สำคัญพุทธก็ไม่ได้สืบทอดกันแบบนั้นเสียหน่อย ศาสนาในปัจจุบันจะเละอย่างไร คนที่มีภูมิเก่าเขาก็สืบทอดสิ่งที่เขามีเขาเป็นมาก่อน แล้วพัฒนาต่อยอดไปเรื่อยๆ พอมีจริงแล้วมันก็เลยไม่กังวลว่าพุทธจะเสื่อมสลายไป เพราะรู้ว่าตนเองนี่แหละมีความเป็นพุทธอยู่ ถึงเหลือคนเดียวในโลกก็ทำไปเท่าที่ทำได้ ตายไปก็เกิดมาศึกษาต่อไปจนกว่าจะหมดกิเลส

พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนให้อย่ารีบเชื่อ ทั้งตำรา อาจารย์ผู้มีชื่อเสียง เพราะของพวกนี้มันไม่เที่ยง มันหลอกได้ มันปลอมได้ แต่ภาวะในตนนี่มันเป็นของจริง มันรู้แล้วรู้เลย มันแน่นอนกว่า เพราะเกิดจากการปฏิบัติสะสมมาหลายภพหลายชาติ พอไปลองปฏิบัติตามดูก็จะรู้เองว่าทางไหนใช่ ทางไหนไม่ใช่ ดังนั้นความเป็นพุทธจึงไม่หล่นหายไปไหน แม้รูปของศาสนาจะเสื่อมไปโดยสมบูรณ์ก็ตาม คนที่เขาปฏิบัติได้จริงถึงมรรคผลจริง เขาก็มีของเขาอยู่แบบนั้นแหละ

ทีนี้คนไม่รู้จริงเขาก็จะไม่มีความเข้าใจแบบนี้ เขาก็จะกังวล ตื่นตระหนก หากพุทธที่เขารักโดนทำร้ายทำลาย ถูกทำให้เสื่อมลง ส่วนใหญ่ก็จะเร่งสร้างวัตถุ สร้างมวล แต่ไม่ได้สร้างคุณภาพ คือไม่ทำความเห็นของตนให้ถูก เขาก็เลยต้องทุกข์เพราะความผิดหวังจากการพลัดพรากอยู่อย่างนั้น

 

ศึกษาธรรมะบนความแตกต่าง

ตั้งแต่ปีก่อน…

ผมใช้เวลาศึกษาธรรมะที่แตกต่างกันในหลายสาย หลายทิฏฐิ หลายวิธีปฏิบัติ เพื่อศึกษา เปรียบเทียบ และค้นหาคำตอบบางอย่าง

อ่านข้อมูลในเว็บบอร์ดต่างๆก็บ่อย เช่นในพันทิพห้องศาสนานี่ก็เหมือนสนามรบ ถ้าไม่เก่งจริงนี่เอาตัวรอดยาก ควงดาบควงง้าวฟาดฟันกันตลอด

ผมว่าเรื่องศาสนานี่แรงกว่าการเมืองอีกนะ สมัยที่ติดตามข่าวการเมือง แม้จะอ่านทั้งสองด้าน ยังไม่รู้สึกว่าหนักเท่ากับคนที่ซัดความเห็นใส่กันด้วยเรื่องศาสนาและความเชื่อ

เคยลองแหย่ไปที่พวกกลุ่มปฏิบัติธรรมอยู่เหมือนกัน แบบว่าอยากรู้ว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง ปรากฏว่าโดนฟันแทบไม่ยั้ง ความเห็นมันไม่ตรงกัน อธิบายกันไปก็เท่านั้น เลยสงบศึกแล้วถอยออกมา

เรื่องศาสนานี่แหละ ที่จะมีคนมีอัตตามากที่สุด เพราะแต่ละคนก็คิดว่าตนทำดี ตนทำถูก ตนเห็นถูก อาจารย์ของตนถูก หมู่กลุ่มของตนถูก อัตตาจึงโตได้ง่าย อีกทั้งเป็นเรื่องที่พิสูจน์หลายๆสิ่งได้ยากเสียด้วย

บางทีผมก็แปลกใจนะ คนที่ไม่ได้ปฏิบัติอย่างจริงจัง ไม่ได้ศึกษาอย่างลึกซึ้ง และเจ้าตัวก็ยอมรับเช่นนั้น แต่ก็จะเถียงเอาชนะ ทั้งที่ไม่มีผลเจริญในการปฏิบัติใดๆในตนนั่นแหละ …แล้วมันจะเอาอะไรมาเข้าใจตรงกันละทีนี้

แต่ผมก็ยังมี “คาถา” ที่เอาไว้ป้องกันตัวเองนะ การศึกษาเหล่านี้ผมเคยถามอาจารย์ แล้วว่าทำได้ไหม จะดีไหม ท่านก็บอกว่า “ถ้ามันมิจฉามากก็ไม่ต้องไปยุ่งก็ได้” นี่แหละคือขีดที่ผมเอาไว้ประมาณในการศึกษา