ตอนแรกก็ว่าจะหยุดเขียนเรื่อง “ความรัก” ไว้ที่บทความ “โสดอย่างเป็นสุข” แล้วว่าจะพักเรื่องรักๆสักพักหนึ่ง
ไปๆมาๆไม่นานเหมือนมีอะไรมาดลใจให้เขียนอีก คงเพราะนึกถึงมุมของคนที่หนีไม่ได้ โดนเต็มๆ หรือกระทั่งหลงไปแต่งงาน
หนี “ความรัก” เนี่ย จริงๆก็คงไม่มีใครหนีกันหรอกนะ มีแต่คนต้อนรับหรือไม่ก็แสวงหา กระทั่งมีชีวิตอยู่เพื่อบูชาความรักก็มีให้เห็นกันมาก(ในละคร) แต่ปัญหาคือมันแยกรักกับหลงไม่ออกนี่แหละ เราก็หลงเขาก็หลงเลยไปกันใหญ่ เมารักกันอยู่นั่นเอง
แต่ก็ไม่เป็นไร เข้าใจจริงๆว่ามันยาก แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าควรจะเขียนเรื่องเหล่านี้สักหน่อย อารมณ์ประมาณว่าพลาดหลงรักไปแล้ว มันรักไปแล้ว หลวมตัวไปแล้ว
จริงๆคนที่หลงรักไปแล้วเขาไม่มาอ่านหรอก เขาเอาเวลาไปเสพสุขดีกว่า เอาเวลาไปคุยกับคนรักดีกว่า อ่านไปก็ขัดใจไป เหมือนคนที่อยากดูหนังแล้วไม่อยากให้ใครมาบอกตอนจบ อยากดูเอง ….ความรักก็เหมือนกัน อยากจะลองเล่นดูเองบ้าง ต้องเล่นเอง รู้เอง เจ็บเองจึงจะซึ้ง แต่ก็เอานะ ใครเบื่อๆหรือไม่อยากเล่นตามบทละครเดิมๆก็…ลองอ่านดู เพราะถึงจะรู้จากคนอื่นหรือลองด้วยตัวเอง ตอนจบมันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ
…บทความยาวหน่อย…แต่ก็…ลองตามอ่านกันดูนะ