ทักทาย บอกเล่า

เว็บอัพเดท สิงหาคม 2019

ก็ปล่อยทิ้งร้างมาเป็นช่วง ๆ เพราะชีวิตประจำวันมีภารกิจที่ต้องทำค่อนข้างมาก เช้า สาย บ่าย เย็น เป็นช่วงเวลาต่อเนื่องนาน ๆ พอหลายเดือน มันก็ลืม ๆ เรื่องอัพเดทเว็บไป

ส่วนมากพอไปใช้ใน facebook ก็ลืมการเข้ามาบันทึกในบล็อกแห่งนี้ ซึ่งจริง ๆ มันก็สำคัญ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นอีกแหล่ง 1 ฐานข้อมูล ที่จะทำให้ค้นเจอเรื่องราวและเนื้อหาที่ผมได้พิมพ์เผยแพร่

สำหรับผู้ที่สนใจแวะเวียนมาติดตาม สามารถติดตาม account ที่มีการขยับอัพเดทมากที่สุดของผม นั่นก็คือ facebook https://www.facebook.com/dinh.writer อันนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของบทความ ความคิดเห็น สำหรับการติดต่อสอบถาม ในบัญชีนี้ก็เป็นบัญชีที่ผมใช้บ่อยที่สุด สามารถที่จะติดต่อมาได้ในช่องทางนี้ครับ

อีกส่วนจะเป็นเรื่องราวในชีวิตประจำวัน อาหารการกิน สาระไม่ค่อยมาก นั่นก็คือบัญชี instagram.com/diiinp/ ผู้ที่สนใจก็เข้าไปติดตามกันได้

กำแพง

cover-wall

กำแพง…

ระหว่างนั่งรถผ่านไปในเมืองเชียงใหม่ ก็มองไปเห็นกำแพงเมืองเก่า เห็นรูปทรงที่แปลกตา ก็เลยหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย

ตอนสร้างกำแพงเขาก็คงจะสร้างตรง ๆ นั่นแหละ แต่พอนานวันไปผ่านเดือนผ่านปี อะไร ๆ ก็คงจะเปลี่ยนไป มันทำให้ผมนึกถึงธรรมะที่กำลังจะเสื่อมไป สมัยพุทธกาลนั้นอะไร ๆ ก็แข็งแรง แต่พอมายุคนี้ก็หย่อนยาน พอคิดอย่างนั้นมันก็นำมาระลึกให้เราไม่ประมาทได้

ในอีกนัยหนึ่ง แม้กำแพงนี้จะแข็ง แต่ก็มีความพริ้วไหวในรูปทรง มันก็เอามาเป็นกรรมฐานได้อีกมุมเหมือนกัน คือให้จิตใจแข็งแกร่งเหมือนหินนั่นแหละ แต่ก็ต้องมีศิลปะแววไหวพริ้วไหวไปตามกุศล

[15] ที่ราบ คลอง ภูเขา

diary-0015-ที่ราบ-คลอง-ภูเขา

15. ที่ราบ คลอง ภูเขา

สมัยที่ยังเด็ก ๆ ผมเคยมีภาพฝันว่า อยากมีบ้าน ที่สามารถทำสวนทำไร่ได้ มีแหล่งน้ำตามธรรมชาติตัดผ่าน มีภูเขาล้อมรอบ อารมณ์แบบบ้านเล็กในป่าใหญ่

ฝันนั้นค่อย ๆ เลือนลางไปตามกาลเวลา แต่วิถีชีวิตผมยังเลือกเส้นทางที่จะเอื้อต่อฝันนั้นอยู่ เช่น เลือกเรียนในสาขาที่สามารถรับงานอิสระได้ คือศิลปกรรม

เพราะผมเป็นคนที่ใช้อินเตอร์เน็ตตั้งแต่ยุค 56 kbps ก็พอจะเดาได้ว่าในอนาคต การทำงานแล้วส่งผ่านอินเตอร์เน็ตต้องสะดวกแน่นอน ซึ่งก็เป็นจริงอย่างในทุกวันนี้

แต่สุดท้ายฝันนั้นก็เลือนหายไป ผมกลายเป็นคนเมืองทำงานออฟฟิศอยู่ช่วงหนึ่ง จนลาออกมาทำงานส่วนตัว และเรียนต่อ …ในใจตอนนั้นก็เรียกว่าลืมฝันไปหมดแล้ว เพราะเรียนต่อด้วยเหตุผลที่ว่าจะหางานในเมืองทำ

แต่สุดท้ายชีวิตก็พลิกผัน ได้ศึกษาและปฏิบัติธรรม มันก็มีปัญญาเกิดขึ้นว่า ทำงานแบบที่คิดไว้นั้นไม่ดี เราหาทางออกดีกว่า

ผมปักมั่นที่จะออกจากวังวนนั้นจนกระทั่ง พ่อได้มอบที่ดิน ที่ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่มาก่อนให้พร้อมเงินจำนวนหนึ่งให้มาตั้งตัวที่นี่

ที่นี่มีความฝันของผมอยู่ครบ มีที่ราบมากพอจะปลูกพืชได้ มีภูเขาล้อมรอบ มีแหล่งน้ำธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าได้มาทั้งหมดโดยไม่ต้องแสวงหา

นี่คงจะเป็นกรรมเก่าที่ผมทำมาในชาติใดชาติหนึ่งแน่ ๆ เพราะมีทั้งเหตุคือความฝัน ความตั้งใจ และมีผลคือได้สิ่งเหล่านั้นมา(ให้ผ่านมือพ่อ) เพื่อสร้างเหตุใหม่ที่จะเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป

อนาคตเป็นอย่างไรผมไม่รู้หรอก ผมมีหน้าที่แค่ทำให้ที่นี้มันเจริญขึ้นเท่านั้นเอง ความฝันมันจบไปแล้ว เพราะที่มีอยู่นี่แหละคือความจริง

ย้ายบล็อกมานาน แต่ก็ยังไม่ได้กลับมาเล่น

บล็อกนี้ย้ายมาจากอีกโดเมน แต่ก่อนอยู่ในอีกโดเมน แต่เลิกใช้อันนั้นไปแล้ว ย้ายมาอันใหม่ก็ไม่ได้เขียนอะไรมากมาย อย่างมากก็ประชาสัมพันธ์

แต่คิดว่าต่อไปก็คงจะใช้เป็นที่วิเคราะห์เหตุการณ์บ้านเมืองและเรื่องราวทั่วไปต่างๆ เพราะลำพังเรื่องชีวิตส่วนตัวก็ไม่ได้ศึกษาอะไรเป็นพิเศษนอกจากธรรมะ ซึ่งก็จะเขียนอยู่ในส่วนของ minimal life อยู่แล้ว

ก็จะพยายามใช้บล็อกแห่งนี้เพื่อสร้างประโยชน์ให้มากที่สุด เพราะไหนๆก็สร้างขึ้นมาแล้ว จะปล่อยว่างก็กระไรอยู่ แต่ก็ไม่แน่นะ กลับมาพิมพ์ได้ช่วงหนึ่งก็อาจจะหายไปอีกก็ได้เช่นกัน ถ้าหายไปก็ติดตามได้ที่ เพจ ดิณห์ ไอราวัณวัฒน์ แล้วกันนะ วนเวียนอยู่ที่นั่นมากที่สุด