เมื่อวานก่อนตื่นนอนลงไปดูบอนสีตามปกติ และก็พบจุ๊บตามปกติ…
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เล็กๆตัวใหม่ที่แม่ซื้อมาให้ ดูๆแล้วเหมือนเก้าอี้ซักผ้า แต่มันก็นั่งสบายกว่าเก้าอี้พลาสติก อาจจะเพราะมั่นใจว่ามันจะไม่หัก.. จุ๊บนอนอยู่ข้างหลังผม บนตู้ที่ใช้เก็บของ ตื่นมาอย่างงัวเงียและกระโดดลงมาเดินผ่านผมไป
จุ๊บไปหยุดอยู่กลางทาง หันมามองหน้าผมแล้วร้อง “เหมียว” เป็นสัญญาณว่า ไปให้ทำหน้าที่ได้แล้ว นั่นคือให้อาหารมันนั่นเอง จริงๆมันแสนรู้ขนาดนี้แล้วก็น่าจะเปิดถุงอาหารเองได้แล้วนะ แต่มันอาจจะขี้เกียจก็ได้ หรือไม่ก็เป็นแมวมารยาทดี
ผมเดินผ่านในบ้านไปเพื่อเปิดประตูหน้าบ้านที่ยังลงกลอนไว้อยู่ และเมื่อเปิดออกมาก็จะพบกับจุ๊บ ซึ่งภาพแบบนี้เป็นเหตุการณ์ที่เดาได้ง่ายสุดๆว่าจุ๊บจะมารอ ณ จุดนี้ ซึ่งมันก็คงรู้เหมือนกันว่าผมคงจะเดินมาเปิดประตูแน่นอน
นี่คือภาพแมวจุ๊บกับจานอาหารที่ว่างเปล่า ที่บ้านผมใช้จานสแตนเลส ซึ่งมีอยู่ใบเดียวที่ซื้อมาสำหรับแมวโดยตรงกันเลยทีเดียว เพราะเคยใช้ชามพลาสติกแล้วมันเสื่อมสภาพและพังไวมากๆจะไม่เปลี่ยนมันก็ไม่ดี ก็เลยใช้จานแบบนี้มาเกือบ 10 ปีแล้ว
แถมท้ายด้วยคลิปวีดีโอจุ๊บ โชว์โหม่งประตู และเลียปากแพล่บ ๆ ( อาการเห็นหน้าผมแล้วหวังว่าจะได้กินปลาทู )